Esta web apoia á iniciativa dun dominio galego propio (.gal) en Internet

miércoles, febrero 22, 2006

Loading...


Buscando dentro de uno mismo. Eso siempre debería ser el primer paso, pero en ocasiones asusta y es mejor no atender a nuestras propias razones. Dentro de dos semanas tengo un examen y no puedo estudiar porque tengo mi mente nublada, sólo que las chispas aún las contengo, quizás porque no sé cómo hacerlas relámpago.
Las tormentas siempre ahuyentan el espíritu de los hombres, no siempre en el mismo sentido y hacia la misma dirección, pero nos provocan una incontrolable sensación. Y dirán que es incontrolable porque queremos...
Sea como fuere, no quiero entrar en disertaciones metafísicas que intenten justifiar mi estado. El mundo hoy es distinto porque me da la gana, pero no creo que provoque mi propia tormenta, al menos no todavía. Tengo dudas de mi control porque muchas veces no me beneficia, pero seguro que es lo mejor para mi superviviencia social, o eso se dice. Cuanto más sé, más me lleno de incertidumbres. Quizás sólo necesite a esa voz que recorre incansable pero silenciosamente el mundo, la misma que hoy habla por mí.

13 Comments:

At 11:21 a. m., Anonymous Anónimo said...

A tormenta dos sentimentos:

A ver... as tormentas crean destrozos se son moi fortes, pero cando cae raios renovan o aire e o O3 que deixa (ozono) fai que respirar despois sexa máis puro...
Non só hai que ver os posibles destrozos que pode causar o raio, senón que hai que saber admirar a beleza e disfrutar delas. Non sempre hai tormentas que poidamos admirar, asi que cando chegan... a disfrutar delas, da súa beleza, do que nos regalan, do seu estruendo, do seu cheiro... sentilas na pel, en toda a súa dimensión, non penses que se rematará... que xa o fará sen que ti o esperes ou o deixes de esperar... as chispas crean lumes, pero tamén crean vida...
La flor sin porqué florece porque florece... non se hai que raiar en que debe florecer antes ou despois

 
At 2:12 p. m., Anonymous Anónimo said...

Después de la tormenta viene la calma... ¡que curioso! Una tormenta de sentimientos, de deseos, de brazos y piernas entrelazadas, de besos, de caricias... y luego llega la calma, la serenidad, la paz de una mirada a los ojos, de un te quiero, de un susurro al oído.
En el amor y en la guerra todo vale.

 
At 2:15 p. m., Blogger Os_Alumnos said...

thor debe ser un nuevo bloggero, no?

 
At 2:41 p. m., Anonymous Anónimo said...

Si, algo así. En realidad soy un dios aburrido que no tiene nada mejor que hacer que meterse en blogs como este. Lo que pasa es que el tema de las tormentas me toca la fibra... además esto de la interactividad y el periodismo electrónico me va bastante (se nota, no?)
Alumno le mando un saludo estrepitoso y chispeante.

 
At 9:25 p. m., Anonymous Anónimo said...

Lo mejor es q procures q tus chispas no se hagan relámpago.
En una enciclopedia de internet pone q el ciclo de actividad de una tormenta típica presenta una fase inicial de formación, intermedia de madurez y final de decaimiento que dura en torno a una o dos horas. La fase final de mi tormenta debe llevar unas 12 horas y no se da acabado. Ojalá salga el sol para descongelar este paisaje nevado y borrar las huellas d la tormenta

 
At 11:05 a. m., Blogger Os_Alumnos said...

muy académica, sí señor...lo tendré en cuenta.

 
At 12:18 p. m., Anonymous Anónimo said...

storm is storm and stupid is stupid
I only know that I don't know anything.
Because of you I can live
Because of me I can die....

CAda cual que entienda lo que quiera del surrealismo de mis palabras ok¿?¿?¿?¿

 
At 12:58 p. m., Anonymous Anónimo said...

Voulle propór aos Vaporosos que cambien o nome do seu blog, e que poñan algo asi coma "Os enigmas" porque aqui cada un escribe para que o entenda só a quen vai dirixido, en clave... dinámica na cal eu tamén me meto algunha que outra vez...jejeje
;)

 
At 1:07 p. m., Anonymous Anónimo said...

As miñas promesas son cumplidas... señor Vaporoso aí che mando einen Lieder, é unha canción popular sobre camaradas, a letra é moi simple. É unha historia de guerra, onde dous "camaradas" están na fronte e a un lle pegan un tiro... e xa se sabe... cando un "camarada" se marcha... unha versión de "cuando un amigo se va...". A historia é sacada do libro "Antiguas tradiciones de los Alemanes del Volga" de Héctor Maier Schwerdt y Julio César Melchior... A pasalo ben

Ich hatt' einen Kameraden,
einen bessern findst du nit.
Die Trommel schlug zum Streite,
er ging an meiner Seite,
in gleichem Schritt und Tritt,
in gleichem Schritt und Tritt.
Eine Kugel kam geflogen:
gilt's mir oder gilt es dir?
In hat es weggerissen,
er liegt mir vor der Füssen;
als wärs ein Stück von mir,
als wärs ein Stück von mir.
Will mir die Hand noch reichen,
derweil ich eben lad':
"Kann dir die Hand nich geben,
bleib du im ew'gen Leben
mein guter Kamerad,
mein guter Kamerad.

 
At 4:14 p. m., Anonymous Anónimo said...

Felicidades! Y enhorabuena porque eso si que es tener suerte...

 
At 7:17 p. m., Anonymous Anónimo said...

Esto de los blogs me parece algo curioso. Puedo saber lo que piensa alguien sobre algo sin que me conozca de nada y sin conocerlo yo a él tampoco cruzándome contigo todos los días en la facultad.
Por cierto, no prentendía ser "académica" en mi anterior entrada...

 
At 9:02 a. m., Blogger Os_Alumnos said...

podéis dejar de poner anónimo??

 
At 8:59 p. m., Blogger Príncipe hindú said...

Por lo menos pónganse un nombre, sea el que sea, nada de anónimos...
Un beso de su majestad,


PH

 

Publicar un comentario

<< Home