Esta web apoia á iniciativa dun dominio galego propio (.gal) en Internet

lunes, enero 30, 2006

El hombre reversible


El jueves pasado ví la película Brokeback Mountain: en terreno vedado, y creo que representa un punto de no retorno. Y no lo digo yo, sino el lema que nos vende el film: amar sin miedo. Lo radical de la película para mí ha sido la ternura que se profesan Ennis y Jack, y es radical porque la sociedad no tolera que dos hombres se amen de ese modo, no es capaz de aceptarlo cuando es ella misma quien reprime el cariño que Jack y Ennis necesitan manifestarse el uno al otro. En la película se hace una breve pero acertada referencia al pasado familiar de los dos protagonistas: ambos se quejan de la indiferencia que su existencia suscitó en sus respectivos padres. Incluso se visiona un episodio de represión moral y física (el homosexual castrado y asesinado). Hablamos de los años sesenta y setenta, en una sociedad (la del interior de los USA) que impone unos valores masculinos mal entendidos. Jack y Ennis eran radicales para la destartalada mente vaquera y lo son para nosotros, porque aún hoy tenemos miedo de ver a dos hombres abrazados (y esto también va por aquellos que presumen de liberales sin límites). La violenta escena (y hermosa, por cierto) de Jack poniendo el brazo de Ennis sobre sí mismo -y lo que viene después-, es la imagen de una derrota y de una victoria.
Una derrota y otra victoria
La derrota de los que predicaron el miedo durante tanto tiempo. Un hombre jamás será menos hombre por besar o abrazar, e incluso penetrar, a otra persona de su mismo género. El cuerpo ya no importa, sino el carácter (mente y corazón). No me parece una farsa que un hombre mantenga relaciones con una mujer después de haber experimentado relaciones homsexuales. Y no me parece una farsa porque somos nosotros los que determinamos a quién amamos. Que se vayan renovando las mentes obsoletas y amarradas a las fuerzas del destino. El hombre ama por encima del miedo.
Y la victoria, obviamente, se basa en la derrota de los prejuiciosos. Una victoria que no implica la perversión y la orgía desenfrenada, ni la conversión del amor en simple mercancía. La ocultación del amor acarrea consecuencias funestas y la película lo demuestra. Los padres no dan el cariño suficiente a sus hijos varones, y ese déficit, junto a otros muchos factores, puede transformarse en un rechazo del modelo paterno por parte del hijo varón. Decía la voz de las lesbianas españolas, hace ya un tiempo, que los matrimonios homosexuales no engendrarían hijos homosexuales porque la clave de la educación es el cariño. Y tiene razón si nos atenemos a la realidad: los hijos homosexuales se crían en......el 100% de matrimonios heterosexuales (o que fingen serlo). ¿Qué falla? Los que creen que la homosexualidad está en los genes, que se vayan olvidando, porque no me explico que haya tanto amanerado nacido de parejas no amaneradas. Y que no articulen teorías imposibles, porque la realidad empírica (esa palabreja que tanto les gusta) está del lado de la reversibilidad del hombre.
El hombre reversible
De la película, por tanto, guardo una rabia incomensurable, que hoy trato de manifestar en este espacio web. Rabia porque habrá espectadores que seguirán rachazando a otros por ser homosexuales, sin ser conscientes de que ¡todos somos homosexuales y heterosexuales! No simultáneamente, pero sí a través de la comprensión que todos podemos desarrollar. Porque todos, por el hecho de ser hombres, compartimos la capacidad de entender e interiorizar (que se lo pregunten a Jack y a Heath) los sentimientos, aparentemente más divergentes. Aunque nunca hayamos experimentado deseos homosexuales -cosa que dudo rotundamente- conocemos a amigos y compañeros que los sienten o los sintieron, y ello cambia nuestra perspectiva sobre el asunto. Avanzamos hacia un amor más amplio e indefinible, pero no por ello más catastrófico y desordenado -desviado en palabras de la Iglesia Católica-. Mañana nos reíremos de este pánico al amor homosexual, pero es que hay miedo a defraudar a los demás (cuando fueron ellos los que primero defraudaron), especialmente a las chicas.
El amor erótico no es exclusivo de una relación heterosexual -hay que resaltar que lo mal visto, hace ya mucho tiempo, eran las parejas hetero- y que ésta nos es impuesta. ¿Impuesta por quién? ¿En qué gen o epígrafe de nuestro cerebro dice "tú has nacido heterosexual" o "sólo vales si eres heterosexual"? Pero ¿por qué nos empeñamos tanto en inutilizarnos?
Tengo mucho más que decir sobre esto, sinceramente, pero creo que ya llevo demasiado escrito y mañana tendré más energías e ideas nuevas que aclarar sobre este tema, del que hablo porque es parte de mí. Desde que he visto la película no he podido desprenderme del todo de sus imágenes. Yo no tendría ningún reparo en amar como Ennis y Jack, pero creo que la sociedad aún no está preparada para dejar de identificar a la persona con su aspecto. Yo seguiré siendo hombre -mejor que el que se convence todos los días ante el espejo- y amaré a las mujeres (si hablara...) y también a los hombres. Así que, como decían en las villas romanas ante la llegada de Julio César, ¡mujeres, guárdense del César...y también guarden a sus maridos! Brockeback Mountain es un punto de no retorno, que pretende superar la involución de los hombres desde, por ejemplo, Alejandro Magno. Despierta tu mente.

Un saludo,

Sergio Barbeira

39 Comments:

At 1:37 p. m., Blogger Príncipe hindú said...

Resumo mi comentario a una hermosa frase que recojo del tuyo: "El hombre ama por encima del miedo".
Desde aquí como Príncipe animo a todos los hombres y mujeres que amen a gente de su mismo sexo a que no tengan miedo. A ver si entre todos normalizamos esta situación, especialmente en países tan "difíciles" como este. La gente debería avergonzarse de mentir, de humillar, de envidiar u odiar, pero nunca de QUERER, sea a quién sea.

Por cierto, aprovecho este foro para ver si alguien sabe donde podría conseguir el libro de Annie
Prouxl. Estoy seguro que si la película fue tan buena, el libro te debe poner los pelos de punta.

PH

 
At 1:40 p. m., Anonymous Anónimo said...

Lo que parece ser pero no es…

El amor… yo creo que el tema es universal… ¿pero por que llega tan adentro? No lo sé. Yo creo que Ennis y Jack sufrieron… lo escenifica muy bien en una escena en la que Jack le dice a Ennis que “sufre cada vez que se tiene que despedir de el”. No hay un “te quiero” o ou “te amo”. El poder de las palabras, o de su ausencia, es muy impactante. En toda al película no hay un beso en condiciones normales… sin resguardarse del que dirán, … pero peor aún, no hay una felicidad completa de los protagonistas. ¿Se puede amar, saber donde tienes el amor y no poder disfrutar de él? Si. En la sociedad falocéntrica y arcaica de moral como es la nuestra (y que nadie ose decir que la homosexualidad está dentro de los parámetros de normalidad hoy en día) la gente puede dejar de lado el amor, el verdadero amor, con pureza y pasión… ese amor que no se repite en toda tu vida, ese amor que se te va y no vuelves a ser el mismo porque nunca más eres feliz… sólo porque la gente de tu alrededor, esa mayoría que condiciona nuestra sociedad, no lo ve “normal”. Homosexualidad, bisexualidad, heterosexualidad … quien es capaz de demostrar que existe una, dos o las tres elecciones sexuales… ¿alguien puede demostrarlo? Amar se ama a las personas… querer se quiere a las personas, follar, se folla con las personas… ¿pero quien las diferencia? ¿por sexo?... estaría bien poder amar de corazón, sabiendo que cuando estás con esa persona hasta te sientes mal por toda la felicidad que llevas dentro, ¿eso es malo? Si, bastante, porque no volverás a ser el mismo, porque lo amas con todo tu ser, con toda tu alma, y sólo te sientes bien a su lado, teniendolo cerca… es bonito poder llegar a eso. Saber que alguien te quiere y ser correspondido. Ennis lo tenía, pero no supo darle la importancia que ello merecía, sólo cuando lo pierde, es consciente de lo que tuvo al lado.
Amar, amar… cuánto tiempo la gente será consciente de que lo que tienes al lado es lo que te dá esperanzas de vida… de seguir el día a día, de poder abrazar, besar o acariciar sin pensar en lo que dirán los demás… poder recibir un abrazo de esa persona que quieres…sin que condicione tu forma de ser. Expresar la felicidad con gestos… esos gestos que ya nadie hace o realiza. Ojalá pudieran Ennis y Jack pasar toda su vida en un rancho compartiendo su amor, realizandose como personas y llegar a la felicidad de un amor compartido en el día a día y no sólo en el momento concreto.
Sacar al Ennis que llevías dentro y amar sin que os duela y sin que os dé miedo…
Amar y veréis lo bonito que es la vida…

 
At 5:23 p. m., Anonymous Anónimo said...

El victorioso tiene muchos amigos, el vencido buenos amigos.

 
At 5:30 p. m., Anonymous Anónimo said...

Brokeback Mountain es definitivamente una de las mejores historias de amor (sino la mejor...) que he visto.

Durante la película, uno deja de pensar en que son dos hombres teniendo una historia, sino que ve simplemente "La historia de amor".

Gay, hétero, bi. Cualquiera que haya sufrido alguna vez una pérdida, la distancia, la incomprensión, cualquiera que haya tenido que esconder sus sentimientos, llorar en silencio, obligarse a olvidar... No puede permanecer indiferente a los sentimientos que inspira esta película, especialmente con la actuación de Heath Ledger, en donde se ve reflejada fielmente esta lucha interior.

Tampoco creo que se trate de si los protagonistas son o no gays u homosexuales. Son simplemente dos personas que se enamoran.

¿No va siendo hora ya de que quitemos las etiquetas?

 
At 5:38 p. m., Anonymous Anónimo said...

... por cierto... lo que hace a esta película imperecedera es el hecho de asociar algo tabú para los demás como la homosexualidad en la america profunda durante los años 60 (y como se encarga Ang Lee durante toda la película de plasmarlo), a algo natural -en el mas estricto sentido- como el hecho de enamorarse. Es en ese matrimonio de amor y naturaleza donde todo adquiere sentido; es ahí donde entiendes que ellos añoren durante toda su vida los días en la montaña. Yo creo que Jack tiene mucho mas claro lo que es y que Ennis trata de negarse hasta el final... por cierto, espero que Ennis cumpla su promesa al final.


La peli está bien hecha, reduciendo la vida amorosa a lo que es: unos escasos encuentros furtivos y unos enormes anhelos de estar juntos, que les superan. Se cuenta muchisimo mas con los silencios, con los lloros, con los recuerdos.
El final es insuperable, porque poco a poco nos vamos dando cuenta -igual que ellos- de su amor, de su necesidad de estar juntos. Es desgarrador la necesidad del Ennis de agarrarse a las camisas para seguir viviendo con Jack.
El contraste con sus respectivas mujeres, incluso con la rubia charlatana es tremendo, pero muy triste porque tambien son victimas de la sociedad.

 
At 5:53 p. m., Anonymous Anónimo said...

Hay que comentar también el entorno de los personajes:
- las esposas, ambas conscientes, una desde el principio, la otra más tardíamente de la relación de los dos vaqueros. Sólo Alma se atreve, ya divorciada, a hablar del asunto con Ennis, aunque este rechaza violentamente hablar del tema. Ennis reprime sus sentimientos hacia Jack y hacia todos los que le aman, su otra novia, su hija,... sólo cuando está con Jack consigue entreabrir esa caja en la que esconde encerrado bajo llave su corazón.
- Joe Aguirre, el ranchero que los contrata y que sin quererlo pone en contacto a los personajes, representa la reprobación moral social de la relación
- los padres de Jack, que como todos los personajes, saben las querencias de su hijo sin asumirlas (el padre) o aceptándolas (la madre)
Finalmente, la gran preocupación de Ennis del Mar que es mantener en secreto su intimidad emocional y física con Jack resulta ser un fracaso: Ennis ha pasado veinte años de su vida reprimiendo y ocultando algo que todos los personajes de la película, incluído él mismo, conocen y que sólo dos aceptan (Jack y quizás ... la hija mayor de Ennis).

... ah! que me paso la tarde escribiendo... esporádicamente me vienen imágenessssss... grrrr, misty, necesito la cabaña...

 
At 6:42 p. m., Blogger Os_Alumnos said...

Yo no quise hacer una crítica directa de la película. La que Bolseiro hace es muy acertada y coincide con lo que he pensado. Yo me excusé en la película para reivindicar parte de mí mismo y para manifestar el miedo de hoy, heredero de la vergüenza y el pánico de ayer. De verdad, tengo besado a hombres y mujeres, y ¿cuál es la diferencia? El amor es el mismo, se diferencia en muchos aspectos, lo sé, no te atraen las mismas cosas, pero el puto hecho es que quieres a esa persona y le quieres, y eso es amor de todas todas. Por eso nunca aceptaré que nadie discrimnine a nadie, ni a mí mismo, por querer a una persona determinada. ¡Joder! ¿no vivimos en un mundo libre? ¿Se supone, verdad? Pues que nadie me malinterprete...Saludos

 
At 6:47 p. m., Anonymous Anónimo said...

El querer y ser querido te hace persona, el amar y ser amado, te hace inmortal... El sufrir por una persona y no ser correspondido te hace humano...

 
At 6:47 p. m., Blogger Os_Alumnos said...

José mental,
Me gustaría que me dijeras qué parte de mi cuerpo, excluyendo lo que tú ya sabes, quisieras ver...hablo en serio.

 
At 6:50 p. m., Blogger Príncipe hindú said...

Reivindicamos un blog para hombres de hoy, para tios sensibles (de la India o de donde sea). Ese invento que llaman "metrosexualidad" es más que comprarse cremas y depilarse el pecho ... Se lleva por dentro!

 
At 9:23 p. m., Blogger Alicia said...

Es hermoso comprobar que aún quedan películas sobre el amor, sin las parafernalias de otras producciones.

 
At 9:52 p. m., Blogger Príncipe hindú said...

AMOR EN SU ESTADO PURO. Del que puede impresionar a jóvenes veinteañeros hasta el punto de pasarse todo el día teorizando sobre él. Para que luego digan que somos una generación vacía, sin intereses. Para que luego venga el Jorge Manrique conque "cualquier tiempo pasado fue mejor". Si ya.

Por cierto, me ha impresionado escribir este post y no ver ninguno de ese tal "Bolseiro", que escribió poco.
¿Bolseiro? ... Mira que teneis nombres raros en vuestro pais...

PH amando desde la India

 
At 11:26 p. m., Anonymous Anónimo said...

A verdade que é unha peli estupenda!!Debo confesar que ao principio contaba coa típica historia "empalagosa", que se basearía nun guión "chico conoce a chico; chico se tira a chico; chico es feliz con chico". Pero non, atopeime con algo totalmente distinto. Estou moi de acordo con vostede, señor Bolseiro, de que a propia historia de amor nos fai esquecer que estamos diante de dous homes; o único que interesa é a "historia prohibida", a historia que se oculta porque unha sociedade non é capaz de soportala nin de permitila. Porque Enis del mar, todo hai que dicilo, tampouco conta coas suficientes forzas (como si acontece no caso de Jack, para facerlle fronte a unha historia que el tamén considera inadmisible. "No soy marica" é a súa primeira frase despois do seu encontro sexual con Jack. Este, impulsado polas circunstancias, vese obrigado a responder o mesmo. E velaquí está o problema que aínda hoxe segue existindo malia que pensemos o contrario: aínda hoxe, hai xente que non se atreve a aclarar a súa verdadeira condición sexual. Ou doutra maneira, aínda hai xente que ao dicir que é homosexual ten que pasar por un verdadeiro camiño de "espiñas". Aínda que as cousas cambiaron moito (iso está claro desde o comezo), creo, humildemente, que debemos pensar nesa parte da historia que non é tan bonita pero que existe realmente. ¿Por que acontece así? Gustaríame escoitar máis opinións ao redor desta cuestión da que non teño solución.

 
At 12:36 a. m., Blogger Madeleine said...

Non podo evitar rexeitar en parte filmes como este porque é que case me obrigan a velo! Ademáis, no podo falar del porque non sei máis que o que lin nos medios, críticas (inclusive a de Sergio Barbeira) e o trailer (Sigo pensando que os trailers de hoxe en día contan demasiado as películas...)
Non penso, sen embargo, que sexa unha historia de amor. Como diría Fromm, é unha cuestión de desobediencia -sentimental, pero desobediencia-. O peor de todo é que seguimos pensando que unha historia destas é un acto de rebeldía... Sintoo, teño que eliminar algúns clixés de min mesma

 
At 12:37 a. m., Blogger Madeleine said...

Por certo, Misti, que hai dese bico que me ofertaches nalgures aquela vez?¿

 
At 10:38 a. m., Anonymous Anónimo said...

A ver... debido a que o meu principiño me obriga a deixar comentarios... fareino... Eu non penso como di Madeleine que a xente sinta como un acto de rebeldía. Onte comentando a peli un rapaz díxome (aclaroume que non a vira) que llem comentaran que se esa historia non fose de dous homes, pois sería unha historia de amor destas cutres... e eu contesteille que non. Non é un acto de rebeidía, non é unha historia de amor entre dous homes sin máis... é o tratamento do amor con carga social, política e ata económica. O director foi capaz de tratar unha historia dende o punto de vista da relación humana pero onde conta máis os silencios, o que non din e o que dirán... que as propias palabras do guión. Alguén se decatou que nin Jack nin Ennis se din un "quérote" en tioda a peli (só a vin unha vez, non me vaiades matar se o fan), cousa tan natural hoxe en día... que a xente di tanto aos dous días de coñecerse... e vai e eles non o din... e ninguén será capaz de discutirme que se queren, porque ata a min se me poñen os pelos de putna cando Jack lle di en Broekback a Ennis que lle ten que comentar algo, e eu esperaba un quérote e vai e dille que sufre cada vez que o ten que deixar de ver despois dunha escapada...
En fin... frioleiro... eu creo que non nos coñecemos a nós mesmos e imos a coñecer aos demais... jejeje, quero dicir... o que demostra a peli é que non respectamos ás persoas, aos seres humanos, senón que respectamos aquelo que nos inculcan que debemos respectar: as relixións, as sociedades "democráticas"... que tantos valores non inculcan... eu creo que temos que mirar moi dentro de nós para saber se somos boas persoas... e se respectamos aos demais... e creme, non o facemos... temos uns ítems sociais na cabeza que non nos deixan pensar por nós mesmos, eu creo que deberíamos querer as persoas por persoas, non por home, muller, gato ou can... a ver quen ten collóns a dicir mañá no medio da aula de informática: "quérote frioleiro" ou "quérote misty" ou "quérote principiño" sen que aos cinco minutos non estén na cafetería hordas de persoas dicindo que somos unha panda de maricóns... pero sin acritud, que somos progres e respectamos aos gays, jejeje. Reflexiona frioleiro se ti tes esa tara mental tamén... reflexiona se serías capaz de querer a un bolseiro ou a un principiño aínda que falasen de ti polos pasillos.

P.D. Home, meu ben querido principiño... o dos nomes, ás veces non os eliximos nós, e ti tamén o saberás... pero creo que un lle colle tanto agarimo a ese nome... por todo o que conleva que cho puxeran certas persoas que si que queres moito...

 
At 1:10 p. m., Blogger Os_Alumnos said...

Bueno, no sé qué es eso de principiño...si alguien me lo puede aclarar...
MAdeleine, tendrás tu beso, pero ¿cómo te lo doy? ¿le saco una foto a mis morros? Tendrás k descubrirte...o no, puedes ir de incógnito. Pero no dudes k el beso te lo doy. Otra cosa: no estoy de acuerdo cuando afirmas "k no es una historia de amor". Tienes k verla y verás k no es desobediencia, k nosostros lo vemos como desobediencia, k es muy distinto!
Frioleiro: tienes razón cuando dices k hay miedo. Yo creo k ahora, al comentar cada uno su visión, estamos derribando un poco más esos prejuicios pk reconocemos k nos preocupa, y si nos preocupa es por algo. ¿Es k no nos damos cuenta de que somos nosotros, la gente en general, quienes nos auto-flagelamos? MArcamos unos límites que no existen. Creemos k debemos limitar el amor para no caer en desórdenes mentales y desobediencias. ¿Qué desobediencia? A ti también te doy un beso si quieres.
Bolseiro: Freud decía k nuestros valores morales interiorizados en la infancia hacen las veces de guardián, k somos nosotros los k nos reprimimos. Y nunca ha sido buena la represión, pk superarla no significa la anarquía ni la depravación. Si somos buenas personas no tenemos de qué preocuparnos. Como dices, hay que mirar en nuestro interior...bien, y una vez k sepas lo que eres, ¿cómo lo manifiestas públicamente? ¿A quién se lo manifiestas? En definitiva, ¿en quién puedes confiar? Si no hubiera miedo no saldrían estas preguntas...A ti creo k ya te di un beso, y tengo k repartir k madeleine es mucha madeleine.
quisiera también decir k la escena k más me gustó de la película fue la de la tienda de campaña (la 1ª vez). Os juro k no me moriré sin probar un chico abrazándome de ese modo...lo k viene después no me agrada mucho (por ahora, quién sabe mañana), prefiero dar k recibir, pero un beso apasionado no estaría nada mal...y que nadie se sienta defraudado/a, pk tengo combustible para todos/as. Y hablo muy en serio (y hay gente k ya lo sabe).
Después de esta confesión oficial (os tendré k matar a todos de inmediato), espero k el chico(s) afortunado(s) no se sorprenda(n). Y hablo muy en serio.

Misti vaporoso saluda...

 
At 1:25 p. m., Anonymous Anónimo said...

Misty, que ya me lo hayas dado no significa que no quiera repetir, yo (como muy bien sabes) soy un insaciable (absténganse comentarios jocosos).
A lo que iba... Misty, me deturpas... en fin... el abrazo sabes que tienes gente de sobra para dártelo, y creeme, mucho mejores que los de la peli ;) aunque tu seleccionarás los que quieres, y procura que la próxima vez que nos veamos no sea en plena cafetería de la facultad, porque hay ciertas personas (aqui el bolseiro y el principiño) te darán un abrazo, y si se tercia un morreo que hasta a Les se le levantará la piroliña de lo emotivo que será, y fogoso, gggrrr vaquero
:p

 
At 1:38 p. m., Blogger Os_Alumnos said...

veo k estáis todos en la facultad, trazando planes de conquista...no sé de quién eran esas risitas del fondo, pero k se cuide, k vaya por Dios, parecía unha vaca vella.
Ahora mismo estoy con algo íntimo, y pobre del que ose (excepto su destinatario), leerlo sin mi permiso. Misti tiene muy mala ostia, y creedme, supero a Jack y ennis en arrebatos.

 
At 2:00 p. m., Blogger Príncipe hindú said...

Hombre frioleiro, eras la cuarta pata que faltaba en este banco. me alegro de tu incorporación y de tus acertados comentarios, no me esperaba menos de usted. Y póngase una bufanda o algo, a ver si entra en calor...

PH

 
At 2:06 p. m., Anonymous Anónimo said...

Perdón equivoqueime, as risitas eran de Reichel que pasaba por ali... e creeme non "osarei" meterme en nada... paso de meterme cando non se me chama... creo que estaba claro, aínda que creo que non...

 
At 6:27 p. m., Blogger Os_Alumnos said...

Tremendamente de acordo contigo, Bukowskinho. Creo que xa está ben de complicarnos a nós mesmos. Pero incluso me atrevo a engadir un matiz: non penso que seña de dereitas ou de esquerdas o rexeitar a homosexualidade, é máis, moitos homosexuais rexéitanna. Só se trata do medo aos demáis e a defraudar. Pk o medo non é exlusivo de ninguén. Pero comparto totalmente a túa reflexión e agora mesmo vou ao teu blog e fágote vaporetta...

 
At 6:51 p. m., Anonymous Anónimo said...

Polo que vexo os vaporosos meten a todo dios en Vaportas... Bukowskinho, gústame que me mentes no teu blog, e sobre todo se son "boas palabras" aínda que insinúas cousas que non son certas sobre filmes pouco viables... estás perdid@... está ben que estudes, pero tes que ter coidado coa cervexa... é viciosa... e cando queiras tamén te dirixo a ti, se a faneca está aberta a todo o mundo que queira entrar...
Un saúdo e creo que derivamos demasiado, era unha crítica da pelicula e derivamos sobre o amor libre e a bicar a todo o mundoooo... a ver se é certo, porque a min ninguén me bica nunca... oes nonj o tomar ao pé da letra que xa me vexo a morreo limpo polos pasillos da facultade...

 
At 7:19 p. m., Anonymous Anónimo said...

El PH ha actualizado su blog.
Es un tipo un poco raro...

 
At 7:51 p. m., Blogger Os_Alumnos said...

Raro no es la palabra. Yo no sé si usted se anda con ironías o es k no se ha enterado de nada...en fin, se lo digo con todo el respeto del mundo, pero raro no es.
Bolseiro: morreos...bueno, yo no sé k se makina por la facultá, pero yo soy una persona muy discreta k necesita calma (esta palabra me sale mucho ultimamente).

 
At 8:25 p. m., Anonymous Anónimo said...

Señor Misty, ¡creame!, los morreos dan calma, los tiene que practicar más... ¿O es una indirecta? y deje de tener fijación con lo de que se está makinando en la facultad, si estoy aqui en la pecera trabajando, ... no hay ninguna confabulación judeo masónica en su contra...

 
At 8:56 p. m., Anonymous Anónimo said...

En a penas un día se ha pasado de la tristeza, a la euforia, la manía persecutoria, paranoia, desorientación mental y física... Creo que esto de internet va a acabar con nosotros!

 
At 9:00 p. m., Blogger Príncipe hindú said...

Yo estoy encantado con este jueguecito... jajaja. La vida de Palacio es muy aburrida, tanto protocolo deja a uno exhausto, os lo juro.
A ver si mi querido Shiva me echa una mano y salgo de esto pronto...

 
At 9:32 p. m., Blogger Alicia said...

q paranoia de nombre y no nombres...
creo que nos estamos desviando del tema.
El blog pide actualización a gritos

 
At 12:48 a. m., Anonymous Anónimo said...

Gústame ver como empregamos este fabulosos medio coma a Internet para reflexionar e, por que non, moitos para atoparse a si mesmos... A verdade é que aínda que me desvíe do tema teño que dicir que me creo moito máis que a cuarta pata dun banco, su Majestad, aínda que esta sexa sempre a "máis importante". E créame que non preciso de bufanda ningunha, porque aínda que veña dunha terra, Friol, que está a 800 metros de altitude, a fogosidade é unha das características que mellor me definen. E se vostede , oh ser paradisíaco, non me cre, non ten máis que deixarse levar pola rumoroloxía. En ocasións baséase en datos verdadeiros. He dicho.

 
At 10:11 a. m., Anonymous Anónimo said...

Bukowskinho, era Bugs Bunny, por dios, que pouca cultura animada... en fin, seguro que tes unha infancia de Play statios e nond e dibixiños anamados e de xoguetear na rúa, iso si que é infancia... Vexo que a xente fala sen dicir nada, uns de patas, outros de zanahoris, jejeje, sen saber que o que ESTAMOS EN ÉPOCA DE EXAMES, NON ESTUDADES COÑO!!!!! Por dios, que me tedes aqui cada hora actualizando o blog para ver se escribe alguén, asi non hai quen traballe, ala a estudar digooooo.
:p

 
At 3:15 a. m., Blogger Cesare said...

Ufff
sei que chego tarde... como o coello de alicia, pero botei un tempo fóra.

Hai moitas cousas ás que non lle vou entrar, máis ca nada porque odio as respostas longas, :lol:

Pero creo que Bolseiro se contradí demasiado e estou en desacordo con el cando di que esta é simplemente unha historia de amor. Non creo que sexa unha historia de amor, senón de dor, de rabia, de imposibilidade. E non o é "simplemente" porque non se pode entender o filme sen a homofobia. A homofobia de fóra e a homofobia de dentro deles.

Creo que esta é unha peli pra heteros, unha estupenda peli pra heteros.

 
At 9:56 a. m., Anonymous Anónimo said...

Querido Cesare, a ver estou dacordo contigo...non sendo no comentario final. Non creo que sexa unha peli para heteros, nin para gays nin para gilipollas, é unha peli para persoas, ok? sempre etiquetando... en fin...
Non me contradigo, porque son comentarios diferentes. O de que é unha peli de amor viña ao caso dos que dicían que era unha peli de gays, e eu dicía que era simplemente de amor, non gay ou hetero nin de cans, entendes?
O da homofobia estou dacordo, que a sufren e experiméntana dentro e fóra deles e eu digo máis, que a de dentro deles é a parte fundamental da peli, non tanto a de fóra, que si é importatnte para a trama pero non para o desenvolvemento dos personaxes...
A ver se me explico, a peli trata do amor, entre dous homes, que non gays, e das desaforadas actuacións derivadas da sociedade falocéntrica que nos impón valores e que nos fai actuar ás veces en contra dos nosos sentimentos... e que o pagamos o resto das nosas vidas... enténdeo Cesare? Non creo que haxa que catalogar, ou definir a peli nunha palabra, pero tampouco cinguila a un punto de vista concreto.

Un saúdo ao seu Ennis particular...

 
At 12:04 p. m., Blogger Os_Alumnos said...

BUeno, llamo al orden al señor Bolseiro, que no me parece correcto el trato dispensado a Cesare. Hay formas y formas.
Creo que Cesare se equivoca en lo de pelis pa heteros. Hay muchas personas con feelings gay k la vieron y...bueno.
Creo que es de amor y de rabia, pero ambas cosas no se pueden separar tan simplemente. La rabia es una manifestación del amor ante una situación hostil. Y eso es lo que les pasa a los personajes. ¿Piensan ustedes k la historia habría acabado como lo hizo si no fuera por la homofobia interior y exterior? Pensad k la homofobia interna sólo existente en la medida en k existe la externa. Se llama "normalidad".
Un saludo

 
At 12:15 p. m., Blogger Príncipe hindú said...

Yo, no es para meterme en donde no me llaman pero aquí también han pasado esa película, un escándalo por cierto. Yo estoy de acuerdo en el bolseiro en que TODOS estamos todo el día etiquetando y tratando de marcar las diferencias respecto a los demás. Creo que la película trata de una serie de valores universales más allá, habla de sentimientos que todos (A o B) sentimos y de cómo se tratan de reprimir socialmente. No sé ... está claro que la percepción de Cesare y la mía son distintas, pero también mía y la de bolseiro, la de bolsiro y frioleiro, etc. Creo que se trata de respetar, pero siempre cuando uno tiene el poder (o se cree con él) intenta imponer a la fuerza. Y eso lo hacemos TODOS.

Por todo esto yo solo me defino como Príncipe, porque mi alta cuna lo certifica, aunque... ¿y si fuera adoptado?

PH

 
At 4:18 p. m., Anonymous Anónimo said...

Bueno, creo que en ningún momento ofendín ou dei trato vexatorio para o benquerido compañeiro Cesare, pero se o fixen disculpade, non era a miña intención...
Unha aperta, e se vedes a película por favor, contestádeme aos comentarios que fixen sobre os outros actores da peli, ao comezo desta dicusión ou foro.
Grazas.

Un saúdo

 
At 2:13 a. m., Blogger Cesare said...

jajajaj

dende logo fai falta algo máis pra ofender a Cesare...

O das etiquetas: totalmente en desacordo. É unha frase moi bonita o de que non hai que andar etiquetando, especialmente cando o 'comportamento por defecto' é o outro. Os gais non vemos a vida igual cós heteros, porque ata o de agora tivemos que afrontar determinadas circunstancias sexuais de identificación, familiares, laborais, etc., que os heteros, en xeral nin imaxinan. Iso non nos fai nin mellores nin peores, pero si distintos.

Vostede, como estudante desa carreira que estuda, saberá que as etiquetas son imprescindíbeis para o funcionamento do sistema capitalista: uns anuncios de colonia van pra xente madura e outros pra xente nova, hai coches deseñados pra homes e coches deseñados pra mulleres, e hai historias que van especialmente dirixidas a un modo de ver a vida en concreto.

 
At 10:44 a. m., Anonymous Anónimo said...

Es cierto, Cesare, pero lo que Os_Alumnos quiere decir con "el hombre reversible" es que esa distinción puede tocar a su fin, no hoy, ni mañana, que es obvio que necesita de una normalización social. Y esa normalización se consigue creyendo que no hay ni heteros ni homos, sino que ambos son dos partes de la misma persona...y yo ya he empezado a creérmelo.

 
At 11:16 a. m., Anonymous Anónimo said...

Ben querido Cesare, mira por onde eu none studo esa carreira... como dis ti, xa que xa a rematei e xa pasei a un segundo nivel, bueno, eu diría a un terceiro nivel... (isto xa parece Songoku)... pequeneces á parte ... sen acritude... eu creo que non debes ou debedes andar sempre con sentimento de sufrimento e de que a historia vos tratou mal... deixarevos de tratar mal cando miredes cara a atrás e miredes cara a adiante, que isto nons e trata de etiquetar, ou derivar en pra min ou pra ti...
Non hai peor xordo có que non quere oir e peor cego que o que non quere ver... Se facemos caso a quen ía dirixida a peli... non sei se os abe, benquerido Cesare, era ás mulleres... si, esta peli ía dirixida ás mulelres, e non a heteros ou gays.. entende... pero eu quero dicir que cando un director fai un filme non pensa na muller de 40 anos que está na casa mirando o Luar... entende? as historias fanse para a "humanidade"...

Ala, siga mirando películas pensando para quen van...
Todo sen acritude benquerido cesare, que despois mándame correos ameazantes onde di que non controlo as miñas larvas de xornalistas...
;)

 

Publicar un comentario

<< Home