Esta web apoia á iniciativa dun dominio galego propio (.gal) en Internet

martes, abril 25, 2006

Me rindo...


Ahora
que
lo
sabe
todo
el
mundo

















Te quiero,
aunque lo sepa todo el mundo.
Y no pienses que es
fruto de un impulso.
Lo he meditado, como tú me has dicho,
sereno, racionalmente hablando.
Ya se difuminan los celos
que suscita el estar siempre ocultando,
huyendo de lo incisivo.
Ahora puedo decir que te quiero,
y no me importa lo que diga todo el mundo.
Como decía aquella canción de Julio Iglesias,
ahora ignoro si hago mal o bien,
bien estoy y no perjudico a nadie
y eso lo sabe todo el mundo.
Y no pienses que soy
un hombre distinto al de antes.
Yo cambio, pero te mantengo en mi agenda,
te recuerdo,
te envidio,
maldigo cualquier compañía que no sea la mía.
Y lo digo,
por que no me importa que lo sepa todo el mundo.
Sereno, racionalmente hablando,
como tú me has dicho.
Y te lo digo ahora
que lo sabe todo el mundo.

9 Comments:

At 10:26 a. m., Blogger O principiño da estrela do lado said...

Onte estiven nunha estreliña toda verde, sentado nun pequeno banquiño, con xente ao redor alborotando, e con dúas persoas moi importantes para min, e fíxese vostede que saquei algunhas cousas en claro:
- Hai que sorrir, que non hai motivo para estar serio, e un bo sorriso por fora alédache por dentro;
- Nunca se está demasiado tempo con alguén a quen se quere;
- Hai reaccións estrañas que antes non facía a xente e que agora si... pero tranquilo iso é o amor... non penses que é culpa de ninguén...
O principiño documental...

 
At 11:53 a. m., Blogger Príncipe hindú said...

Me alegra saber que todavía hay estreliñas en las que se puede hablar tranquilamente, en las que se escucha, en las que uno se desahoga, en la que se debate, se aprende, se rie, se comparte... Todos deberíamos tener una estrella así en la que refugiarnos y huír del "ruido" habitual. Yo también tengo una estrella así, muy pequeña y nueva, brillante por estar recién estrenada. Es una estrella para dos aunque eso no quiere decir que no tenga la capacidad de expandirse de vez en cuando. Una estrella que me alegro de compartir contigo y de que cada uno aprenda del otro. Nos comprendemos, nos admiramos, nos ayudamos, nos queremos, nos divertimos ¿que más queremos? A todos esos que parece que nuestra estrella os inquieta ¿es miedo a lo desconocido? ¿puede ser que vosotros no tengais una estrella en la que sintais y compartais esas sensaciones?
LO SIENTO.


El Príncipe reversible.

 
At 12:28 p. m., Blogger O principiño da estrela do lado said...

Xa sabe vostede que hai todo tipo de estreliñas e alédome moito pola súa, xa sabe que a ten que manter limpa e relucinte sempre, non se descoide, que de vez en cando vou a dar unha visita e como bo anfitrión que é tenme que ofrecer sempre o mellor, o que lle pido: conversa e sosego.
Ao haber tantas estrelas a xente está acostumada a visitalas, deixalas patas arriba e continuar visitando outras, pero o máis difícil é poder ter estrelas que visites habitualmente e que sexas benvido. Sempre haberá visitantes desagradecidos que non saiban ver con claridade a súa estreliña, pero tranquilo, os bos visitantes tamén existen.
Fíxese vostede que eu creo que sobre a pregunta que se fai vostede, máis que non ter unha estreliña onde se sintan plenos e realizados... penso que é falta de sensibilidade e de razón... e no fondo falta de cariño e amizade para o anfitrión... e no fondo tamén é a novidade (lémbrase da conversa no Da Vinci?) ;)
Apertas de principiño a Príncipe rexio.

 
At 8:57 a. m., Blogger Os_Alumnos said...

metáfora??sí, es creación propia

 
At 1:17 p. m., Blogger amarante said...

Alédome por todo. En serio.

 
At 2:07 p. m., Blogger O principiño da estrela do lado said...

Vaporoso, esa creación propia que non falte, ¿non?

 
At 10:45 p. m., Blogger Alicia said...

Que decir?
Es precioso...

 
At 4:27 p. m., Blogger Any_Porter said...

Ay, el amor... Cuantos disgustos que da... Si me lo preguntan a mí, diré que sólo sirve para que te partan el corazón. Pero sin el amor no seríamos nada. En el momento en el que dejo de creer en el amor, ya no vale la pena vivir. Eso me lo dijo una gran mujer. Le haré caso. Siempre. Ama, príncipe, que siempre es bueno, aunque duela.

 
At 8:45 a. m., Blogger Os_Alumnos said...

gracias oliea por tu refinado gusto.
ana, vale, toy de acuerdo

 

Publicar un comentario

<< Home